انجمن علوم سیاسی ایران با همکاری دانشگاه علامه طباطبایی برگزار می کنند:   هم اندیشی جایگاه دیپلماسی علمی ودانشگاهی بعد ازتحریم ها   با حضور: دکتر حسین دهشیار: نگاه نظری به ماهیت دیپلماسی علمی دکتر شجاع احمد وند: بررسی جایگاه دیپلماسی علم وفنآوری در سیاست خارجی دکتر محمد جواد حق شناس: دیپلماسی علمی؛ ارتقاء جایگاه منطقه ای وافزایش تعامل فرا منطقه ای دکتر سید محمد کاظم سجادپور: دیپلماسی علمی چند جانبه؛ سازمانهای بین المللی وهمکاریهای علمی دکتر امیر هوشنگ میر کوشش: دیپلماسی علمی وفنآوری؛ امنیت ملی در بستر هستی شناسی   زمان: یکشنبه 13 بهمن 1392 ساعت 10 الی 12 مکان:  دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی  واقع در بلوار دهکده المپیک، تقاطع بزرگراه شهید همت

ما و روس ها و داستان نفتدکتر ماندانا تیشه یارعضو شورای علمی موسسه ایراسروابط ایران و روسیه از هنگام روی کار آمدن دولت یازدهم، روند تازه ای را طی می کند و مقامات سیاسی و اقتصادی هر دو کشور در پی گسترش همکاری های دوجانبه بر آمده اند. در روزهای گذشته خبر گفتگو میان دو کشور برای بستن قراردادی نفتی بازتاب گسترده ای داشته است. در یادداشت زیر، نویسنده تلاش دارد تا با نگاهی به پیشینه همکاری ایران و روسیه در زمینه انرژی، به بررسی دشواری های پیش روی این همکاری ها و راه های گسترش پیوندهای اقتصادی میان دو کشور بپردازد.ایراس؛ این روزها خبر گفتگوهای میان مقامات ایرانی و روس برای بستن قرارداد فروش نفت از ایران به روسیه در صدر خبرهای بازارهای انرژی جای گرفته است. هرچند که مقامات وزارت نفت ایران بسته شدن تفاهمنامه ای در این زمینه را رد کرده اند، اما گفته شده که بر پایه این قرارداد، ایران روزانه ۵۰۰ هزار بشکه نفت خام به روسیه خواهد فروخت و از این رهگذر، ماهانه معادل ۱.۵ میلیارد دلار کالا از روسیه وارد خواهد کرد. (خبرگزاری مهر به نقل از روزنامه روسی کامرسانت ۲۸/۱۰/۹۲)همچنین گفته می شود مقامات روسیه به ایران پیشنهاد داده اند که خط لوله سوآپ معکوس نفت راه‌اندازی شود به طوری‌که امکان انتقال نفت از میادین جنوبی ایران به حاشیه دریای خزر فراهم آید و از آنجا نفتکش‌ها این نفت را به پایانه‌های نفتی روسیه در شمال خزر ببرند. (تلکس اینترنتی مهر، ۲۱/۱۰/۹۲)نگارنده در نشستی که ۲۵ دی ماه سال جاری در موسسه مطالعات ایران و اوراسیا (ایراس) در زمینه روابط ایران و روسیه در دولت یازدهم برگزار شد، فرصت آن را یافت تا گفتگویی کوتاه با پروفسور ویتالی نامکین، رئیس موسسه شرق شناسی آکادمی علوم روسیه، داشته باشد. در این گفتگو و نیز در نشست علمی-خبری برگزار شده در ایراس، پروفسور نامکین با خشنودی از بسته شدن این قرارداد نفتی میان ایران و روسیه سخن گفت و اشاره کرد که این امر، موضوع تازه ای نیست و دو کشور از سال ها پیش در حوزه مبادلات نفتی با هم همکاری داشته اند.

کمیته دانشجویی انجمن علوم سیاسی ایران و گروه روندهای فکری برگزار می کنند:   سومین نشست از سلسله نشست های  در کجا ایستاده ایم؟ روندها و آینده اقتصاد سیاسی ایران با حضور: دکتر محسن رنانی استاد اقتصاد دانشگاه اصفهان  معاون پژوهشی اسبق مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی نویسنده کتاب های پر مخاطب  بازار یا نابازار؟ چرخه‌های افول اخلاق و اقتصاد  اقتصاد سیاسی مناقشه اتمی ایران: درآمدی بر عبور تمدنها     مکان: خانه اندیشمندان علوم انسانی(خیابان ویلا، نبش ورشو) زمان: چهارشنبه 1392/9/27 ساعت 17  شرکت برای عموم آزاد است

دومین نشست علمی کمیته مطالعات منطقه ای انجمن علوم سیاسی ایران "تاثیرات فرا منطقه ای تعاملات جدید ایران وغرب" با حضور ·        دکتر الهه کولایی: روسیه ·        دکتر بهزاد شاهنده: شرق آسیا ·        دکتر سعید خالوراده: اروپا   چهارشنبه 6 آذر ماه 1392 ساعت: 15الی 18 نشانی:خیابان استاد نجات الهی (ویلا)، نبش ورشو، خانه اندیشمندان علوم انسانی

عنوان سخنرانی و مقاله: سرمایه اجتماعی و پدیده قوم گرایی در ایران                                                                                            مجتبی مقصودی  چکیده:     اگر سرمایه اجتماعی را به مثابه داشته ها و انباشته های جمعی بپذیریم؛ این موجودی و دارایی درون و برون گروهی محصول سرمایه گذاری راهبردی و درازمدت، آینده اندیشی ژرف، مشارکت مدنی، ظرفیت های هنجاری مشترک، کنش و کارکرد های اعتمادساز و رضایت برانگیز در حوزه روابط اجتماعی است که معمولا گسترش عمودی و افقی و بازتولید روابط اجتماعی، افزایش کارآمدی و بهره وری و نیز تقویت انسجام و همبستگی اجتماعی را بدنبال دارد و پیوندهای عینی و ذهنی را تعمیق می بخشد.       سرمایه اجتماعی خصلتی انباشتی دارد و با به اشتراک گذاری سرمایه های فردی و گروهی موجبات تبدیل این موجودی ها به یک دارایی جمعی، مشاع، کلان و فراگیر می شود و بدین لحاظ کالایی سرمایه ای با ظرفیتی ماندگار است که بهره وری سایر عوامل و نیروهای اجتماعی را افزایش می دهد و این در حالی است که افزایش سرمایه اجتماعی از تصاعد عددی و فرسایش سرمایه اجتماعی از تنزل هندسی تبعیت می کند.       با توجه به چنین مفروضاتی اقوام در ایران به مثابه سرمایه ای اجتماعی محسوب می شوند که با به اشتراک گذاری داشته های فرهنگی- تاریخی، سرمایه اجتماعی جامعه ایران را در طول تاریخ رقم زده اند و هریک به سهم خویش براین دارایی ها افزوده اند و بدین لحاظ این سرمایه ی کلان و فراگیر، دارایی مشاع همه اقوام ایرانی تعریف می شود. در کنار این مفروضات، وجود پدیده قوم گرایی به مثابه واقعیتی عینی، جمعی و ملموس اعم از اجتماعی و درون زا و یا برون زا، واقعیتی انکار ناپذیر است و چشم انداز متفاوتی را پیش روی این سرمایه اجتماعی گشوده است.        نسبت میان سرمایه اجتماعی و پدیده قوم گرایی با سطح گرایشات قومی پیوند وثیقی دارد و سطح و عمق گرایشات قومی نیز به عوامل و زمینه های مختلفی وابسته است. بدین لحاظ سطح بندی و تعیین کم و کیف علایق قومی از اهمیت بسزایی برخوردار است. جدای از آن دسته از ایرانیانی که در گذر زمان هویت قومی را در حاشیه هویت ملی تعریف نموده اند و ورود آن را در مناسبات اجتماعی، فرهنگی و سیاسی بلاموضوع می دانند؛ در ساده ترین دسته بندی؛ قوم گرایی و گرایشات قومی شامل طیفی از نیروهای علاقمند به هویت های قومی می شود، که در یک سر طیف قوم گرایان میانه رو و همگرا دیده می شوند که ضمن پایبندی به هویت ایرانی به هویت قومی خود دلبسته اند و هویت قومی را در مغایرت با هویت ملی تعریف نمی نمایند، بلکه این هویت را مقوم هویت ملی و جزیی از سرمایه اجتماعی کلان و ملی ایرانیان می بینند. نتایج اکثر پژوهش های پیمایشی موید عدم مغایرت و تعارض هویت قومی و ملی در جامعه ایران است.       در طرف دیگر این محور مختصات قوم گرایان افراطی و واگرا دیده می شوند که با دامن زدن به اختلافات و تبدیل و تشدید آن به تعارضات موجبات فرسایش و کاهش سرمایه اجتماعی می شوند. عدم سیاستگذاری ها و راهبردهای مشخص ملی به همراه سیاستگذاری های نامناسب هویتی، توسعه نامتوازن و نابرابری های منطقه ای، بی توجهی به حقوق شهروندی و ضعف در بهره گیری از ظرفیت های مشارکتی اقوام در سطوح مختلف، فرصت بی بدیلی را برای سایش و فرسایش هندسی سرمایه اجتماعی از جانب افراطیون قومی فراهم می سازد که با تاثیرات نمایشی برخی رسانه های برون مرزی و حمایت رقبای منطقه ای و بین المللی این چرخه تکمیل می شود.       در این مقاله ضمن بررسی ابعاد نظری سرمایه اجتماعی، تلاش می شود تا از منظر جامعه شناسی تاریخی و با بهره گیری از نتایج مطالعات پیمایشی و تحلیل ثانویه،  نسبت میان سرمایه اجتماعی و هویت خواهی های قومی در ایران به عنوان واقعیتی کاملا موجود مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد و با رویکردی آسیب شناسانه، مکانیزم های تقویت شاخص های سرمایه اجتماعی در ایران مطرح شود.منبع: مجتبی مقصودی، سرمایه اجتماعی و پدیده قوم گرایی در ایران، چکیده مقالات همایش ملی سرمایه اجتماعی و هویت ملی در ایران، دانشگاه آزاد اسلامی واحد آزادشهر و انجمن علوم سیاسی ایران، 15آزادشهر، آبان 1392، صص 7 و 8 . کلید واژه ها: سرمایه اجتماعی، قوم گرایی، هویت قومی، پدیده اجتماعی، ایران، هویت ملی

سیاست خارجی دولت یازدهم و رونق اقتصادی کمیته اقتصاد سیاسی انجمن علوم سیاسی ایران با مشارکت خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار می کند: سیاست خارجی دولت یازدهم و رونق اقتصادی     با حضور آقایان: دکترمجتبی مقصودی                     دکتر امید بخش دکترمهدی فاخری                                       دکترعلیرضا سلطانی      زمان:پنجشنبه 18 مهرماه 92 ساعت: 15 تا 17 مکان:خیابان استاد نجات الهی(ویلا)، نبش ورشو، خانه اندیشمندان علوم انسانی    روابط عمومی انجمن علوم سیاسی ایران

دعوت به شرکت در  بررسی اندیشه ورزی در ایران با حضور دکتر سید جواد طباطبایی     این نشست به اهتمام کمیته دانشجویی انجمن علوم سیاسی ایران و با همکاری گروه روندهای فکری و خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار می شود. - یکشنبه 14 مهرماه ساعت 17 - خانه اندیشمندان علوم انسانی؛ خیابان استاد نجات اللهی(ویلا) نبش ورشو   شرکت برای عموم آزاد است

عنوان سخنرانی و مقاله:حقوق شهروندی و حقوق گروهی در پرتو مسئولیت ها و محدودیت های جدید دولت در ایران دکتر مجتبی مقصودی                                       چکیده:    از جمله مهمترین وظایف و کارکردهای دولت های مدرن؛ پیش بینی و تضمین حقوق آحاد ملت و گروه های مختلف اجتماعی است که معمولا جایگاه مهمی را در قوانین اساسی و موضوعه و در فرایند اجراء به خود اختصاص می دهد. در طول حیات دولت مدرن در ایران و از زمان مشروطیت استیفاء این حقوق متاثر از ساختار دولت، نوع قرائت دولتمردان، ملاحظات ایدئولوژیک، موقعیت ژئوپلیتیک و تنوع و ترکیب جمعیتی در دو قالب مسلط شامل؛ "حقوق شهروندی" و"حقوق گروهی" تبلور یافته است. با چنین مفروضاتی، این دو پرسش کلیدی مطرح می شود که در ایران معاصر، الگوی ساماندهی سیاسی حقوق ملی از چه مسیر و مجاری عبور کرده و در چه گونه هایی تجلی یافته است؟ مسئولیت ها و محدودیت های جدید دولت در تامین این حقوق چه بوده است؟      از منظر روش شناسی جامعه شناسی تاریخی؛ پیش بینی "حقوق شهروندی" در قانون اساسی مشروطه و متمم آن و سپس حدود هفتاد سال بعد پیش بینی تواما "حقوق شهروندی و گروهی" در قانون اساسی جمهوری اسلامی ؛ در دو نظام سیاسی متفاوت، در پرتو قبول تعهدات اولیه، پایه ای و مسئولیت های جدید دولت های ملی قابل تبیین و ارزیابی است، در همین حال شرایط حساس انقلابی، جنگ، تحریم، بیگانه هراسی مفرط، ناتوانی در اداره و پاسخگویی،  فقدان اراده اجراء ، ترس ازگسترش عمودی و افقی مطالبات فردی و اجتماعی و الگوی دیرپای حکومت ورزی و سیر صعودی قرائت های مضیق و اقتدارگرایانه؛ به عنوان محدودیت های جدید دولت، تضمین و اجرای حقوق شهروندی و گروهی را تحت الشعاع قرار داد.منبع: خلاصه مقالات دومین همایش کنکاش های مفهومی و نظری در باره جامعه ایران، انجمن جامعه شناسی ایران، تهران، 25 و 26 اردیبهشت 1392، ص 108

مبانی اعتدال و پدیدۀ قومیت ها در ایران                                                                                                                    مجتبی مقصودی     اگر پدیده قومیت و سیاسی شدن هویت قومی و روند رو به صعود آن را در هفتاد ساله اخیر در ایران به مثابه یک واقعیت موجود  برسمیت بشناسیم،  مشخصا؛ افراط و تفریط در فهم، تبیین و سیاستگذاری مهمترین معضل پدیده قومیت در ایران و در مقابل بنظر می رسد، اعتدال شاه کلید برخورد بهینه با این مساله است.      عدالت و اعتدال توام با واقع بینی و خردورزی در فهم و تبیین پدیده قومیت در ایران با "باید ها  و نبایدها"یی همراه است. در گام اول؛ مستلزم "شناسایی" صورت مساله و متعاقب آن پذیرش مسئولیت عملکردها، سیاست گذاری های هویتی و پیامدهای آن و از جمله فرصت ها و چالش های آن از سوی همه طرف های ذینفع و به ویژه از سوی دست اندرکاران نظام سیاسی است.  نفی صورت مسئله، مشکلات این حوزه را از بین نخواهد برد و با مبانی اعتدال ، عدالت و خردورزی  ناسازگاری دارد. در گام بعد.....همایش تبیین مفهوم اعتدال، پنجم و ششم شهریور 1392، تهران، انجمن علوم سیاسی ایران، مرکز مطالعات استراتژیک مجمع تشخیص، انجمن جامعه شناسی ایران، انجمن مطالعات فرهنگی و ارتباطات، ·

صحت یک پیش بینی در سخنرانی همایش ملی حکمرانی، سیاست و دوستیچکیده                                                                                                                                               مجتبی مقصودی اگر هر یک از گفتمان‌های چهارگانة؛ انقلابی، سازندگی، اصلاح‌طلبی و اصول‌گرایی عدالت‌خواه را محصول نیازها، ظرفیت‌ها و الزامات داخلی مقاطع و دوره‌های خاصی از حیات سیاسی ـ اجتماعی جامعه و کشور در ایران پس از انقلاب بدانیم که بیش از همه توسط ساختار سیاسی مورد پردازش، اشاعه و بازتولید قرار گرفت؛ چشم‌انداز گفتمانی آینده ایران چه خواهد بود و نقش و مسئولیت اجتماعی و تاریخی اصحاب علم و دانش و فرهنگ در تولید و اشاعه گفتمانی متناسب با نیازهای واقعی چه می‌تواند باشد؟ شاید در هیچ دوره از حیات اجتماعی ـ سیاسی کشور چون امروز ضرورت کاربست سیاست دوستی به یک نیاز و الزام اجتماعی تبدیل نشده باشد. ادبیات رایج و برخی سیاست‌های اعلامی و اعمالی گویای ساده‌ای ازفضای دشمنی، ستیزه و خشونت‌ورزی از سطوح خیابانی تا عرصه نخبگی و حتی در بین جناح‌های سیاسی است که در تأثیر و تأثر با وضعیت نامناسب اقتصادی؛ قهر، دوری، دشمنی و کاهش آستانه تحمل و به عبارتی تحمل‌ناپذیری را به‌عنوان وجه غالب مناسبات سیاسی ـ اجتماعی در تمام سطوح به صورت عمودی و افقی، داخلی و خارجی رقم زده است. پایان این‌گونه سیاست‌ورزی چه زمانی است و در این ارتباط وظیفه ما چیست؟ این پژوهش با بهره‌گیری از روش‌شناسی جامعه‌شناسی تاریخی؛ سیاست دوستی را بخشی از هویت کهن و فرهنگ بارور ایرانی می‌داند که در شرایط کنونی دچار انزوای مفرط و فرودستی گفتمانی و شاید به عبارتی حذف شده است. این پژوهش ضمن شناسایی زمینه‌ها و بسترهای دوری از سیاست دوستی و خلاء‌های ناشی از آن، علاقمندی خود را به احیاء سیاست و گفتمان دوستی پنهان نساخته و در این میان به وظیفه و مسئولیت آحاد ملت و به‌ویژه جامعه دانشگاهی و علاقمندان به ایران در بهره‌گیری از سرمایه‌های کلامی و گفتاری، فرهنگی و مدنی در گفتمان‌سازی و یا حداقل تولید خرده‌گفتمان‌های مستقل و گفتارهایی که به سهم خویش در گسترش سیاست دوستی ایفاء نقش نمایند، می‌پردازد. چکیده مقالات هفتمین همایش سالانه انجمن علوم سیاسی ایران، حکمرانی، سیاست و دوستی، اردیبهشت 1392، صص138 و 239